هميشه پاي چاي درميان است

شب-داخلي-خوابگاه دانشجويي

تازه دلنوازان تموم شده بود و علي لهراسبي داشت مي خوند: ((حال من دست خودم نيست....)) كه يكهو يكي از بچه ها رو به من گفت: پاشو برو چايي بذار.

گفتم: چرا من؟

گفت: چرا تو نه؟

گفتم: بابا من درس دارم.

گفت: من اين چيزا حاليم نميشه، نوبت توئه.

گفتم: من بعداظهر چايي گذاشتم.

گفت: گذاشتي كه گذاشتي، الان هم بذار.

خواستم كلا بزنم زير همه چي ديدم بقيه هم اون همراهي مي كنن و ميگن كه راست مي گه نوبت توئه.

گفتم تا كار به جاهاي باريك نكشيده بهتره برم. پس رفتم چايي رو گذاشتم.

يك ده دقيقه كه گذشت مثل قبل اما اين دفه سوژه يكي ديگه بود، همه شروع كردن به داد و هوار كه چرا نميري چايي رو دم كني؟ اون بنده خدا هم مثل من چون چاره اي نداشت رفت و وظيفشو انجام داد. بعد از يك ربع كه صداي سوت كتري دراومد، بدون اينكه كسي چيزي بگه يكي پاشد رفت چايي رو آورد.
چايي رو كه خورديم، شروع شد، چشمتون روز بد نبينه، قصه حسين كُرد، خاطرات دوران ليسانس، اساتيد ناتو، اساتيد بوق، چه بلاهايي كه سر ما اومد يا از بيخ گوشمون گذشت، خلاصه سرتو درد نيارم... هي گفتن و گفتن يهو نگاه كردم ديدم نه تنها درس نخوندم بلكه متكلم وحده شدم توپ....خدا نصيب نكنه... ديدم دارم از كلاس درس ديروزم تعريف مي كنم و اينكه چند تا از دانشجوها رو اذيت كردم  و چند تاشون هم از بس تنبلي كردن اعصابمُ خورد كردن....اينقدر حرف زدم كه هم خودم خسته شدم هم بقيه دادشون بلند شد كه بابا خفه شو...ببند دهنتو...باشه تو استاد توپي هستي...فقط خقه شو...گفتم چشم.

من كه تموم كردم قضيه ختم بخير نشد چون بقيه شروع كردن...حال نگو كي بگو....گفتن و گفتن و گفتن تا اينكه ساعت شد 1:30 بامداد و به زور و التماس و خواهش پرتشو كردم تو اتاق كه بخوابن.

اينا رو گفتم واسه كساني كه مدت هاست درسشون تموم شده و دلشون واسه خوابگاه دانشجويي مي تپه...نگران نباشيد خوابگاه همون طوريه، فرق نكرده فقط جاي اراذل داخلش با هم عوض شده....

راستي من در متن فوق دچار خود سانسوري شدم و تا تونستم از بكار بردن لغات اوريجينال مصطلح در خوابگاه پرهيز كردم....شما در صورت لزوم لغات مناسب رو جايگذاري كنيد.