حکایت فیلم "به رنگ ارغوان"، حکایت غریبیه. 5 سال محرومیت از اکران، اون هم معلوم نیست به چه دلیل. فیلمی از ابراهیم حاتمی‌کیا با بازیه حمید فرخ‌نژاد، خزر معصومی، کوروش تهامی و فرهاد قائمیان. برنده سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی از 28اُمین جشنواره فیلم فجر و سیمرغ بلورین بهترین بهترین فیلم از نگاه تماشاگران و نامزدی در بسیاری از رشته‌ها علی‌الخصوص در بازیگری نقش اول مرد.
احتمالاً از حواشی و صحبت‌هایی که در موردش می‌شه، فهمیدین که داستان فیلم چیه ... پس من حرفی نمی‌زنم و فقط بسنده می‌کنم به اینکه بگم: "فیلم محشریه، همون چیزی که از حاتمی‌کیا انتظار می‌ره".
فیلم، به بررسی افرادی از جامعه پرداخته که تا حالا در موردشون فیلمی ساخته نشده، افرادی که هستن، اما بودنشون به چشم نمیاد، افرادی که علاوه بر مفید بودن بعضی وقتا می‌تونن خطرناک هم با‌شن، افرادی که بودنشون لازمه جامعه‌ست اما بهتره ازشون دور بمونیم. اصلاً دلیل توقیف فیلم در سال 83، همین موضوع غریب و تازه‌اش بوده، گرچه به نظر من اکرانش در موقعیت امروز جامعه ما، شاید بتونه به فروش خوبش کمک کنه، مخصوصاً بعد از دستگیری "ریگی"، چون تو این چند روزه هر وقت تلویزیون از ریگی حرف می‌زد من یاد حمید فرخ‌نژاد می‌افتادم.
خیلی‌ها می‌گن توقیف این فیلم باعث کند شدن روند رو به رشد حاتمی‌کیا در کارگردانی و تولید آثار دور از انتظاری مثل "به‌نام‌پدر" و "دعوت" بوده، گرچه این فیلم‌ها در نوع خودشون آثار بدی نیستن اما از حاتمی‌کیا انتظارات بیشتری می‌رفته.
دیالوگ‌های فیلم خیلی زیباست، بازی‌ها خوبه، داستان زیبایی داره، مکان‌های فیلم‌برداری خیلی قشنگن و عشق فیلم نه مصنوعیه و نه تو ذوق آدم می‌زنه، یک عشق کوچیک و قشنگ و از همه زیباتر پایان‌بندی فیلمه که واقعاً جالبه.
نکته جالب فیلم اینه که، این فیلم با وجود سر و کار داشتن با یک موضوع نسبتاً هیجانی(طوری که اگر فیلم، آمریکایی بود، حتماً جزء ژانر اکشن قرار می‌گرفت) به سمت اکشن شدن نرفته و حد و مرز خودش رو حفظ کرده.
از من می‌شنوید .... دیدن این فیلم، از روی پرده سینما رو از دست ندید و منتظر CDهای بی‌کیفیت روی صفحه‌ی کوچیکِ مانیتورِ کامپیوترِ خونتون نمونید.
