الآن که دارم این متن رو می‌نویسم، تازه از دیدن فیلم Inception فارغ شدیم. فیلمی جذاب، گیرا، درگیرکننده‌ی ذهن، ... و هر صفتی که برای یک فیلم خوب می‌شه شمرد. فیلمی که ارزششو داره چندین بار دیده بشه. با بازی لئوناردو دی‌کاپریو، اِلِن پیج، مایکل کین و .... و با نویسندگی و کارگردانی کریستوفر نولان.
فیلمی فلسفی در مورد ورود به ذهن و رویای یک شخص و خوندن ضمیر ناخودآگاهش. طبق معمول همون چیزی که از نولان انتظار می‌رفت. کارگردانی که استعداد خودش رو با فیلم‌هایی مثل شوالیه‌ی تاریکی(The Dark Knight)، بتمن می‌آغازد(Batman Begins)، پرستیژ(The Prestige)، بی‌خوابی(Insomnia)، یادآوری(Memento) و تعقیب(Following) نشون داده که از اون میون من تنها تعقیب رو، که اولین فیلمش بوده ندیدم.
در واقع من نولان رو با یادآوری، در دوران دبیرستان شناختم. زمانی که به دلیل محدودیت‌های او زمان، دسترسی به فیلم بسیار مشکل بود و من با مطالعه مجله‌ی دنیای تصویر از وجود چنین فیلمی مطلع شدم و با لطف یکی از دوستان که در یک آی‌اس‌پی(ISP) کار می‌کرد، و چندین بار تعارف زده بود و گفته بود که "اگه فیلم می‌خوای بگو تا دانلود کنم" و من روم نمی‌شد رو بزنم چون می‌دونستم که اون هم محدودیت‌هایی داره اما این بار به خاطر تعریف‌هایی که شنیده بودم مجبور شدم بگم، تونستم بهش دسترسی پیدا کنم و الحق‌والانصاف فیلم بسیار زیبایی بود. با ایده‌ای بکر و نو، مثل سایر آثار نولان.
دی‌کاپریو، که جدیداً فیلم‌های بسیار خوبی بازی می‌کنه و از اون دی‌کاپریوی صرفاً خوش چهره فاصله گرفته، در این فیلم هم بازی بسیار خوبی داره. بازی اِلِن پیج هم مثل دی‌کاپریو بسیار خوبه، بازیگر جوونیه که برای بازی در فیلم جونو(Juno) نامزد دریافت جایزه اسکار شد.
همه‌ی این فلسفه‌بافی‌ها به این خاطر بود که بگم من "فیلم‌های نولان رو دیدم" و اینکه این فیلم از فیلم‌های شاخص‌شه، از دستش ندید. القصه، ببینید و لذت ببرید و تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل.
