این فیلم با مشتی بازیگر توپ و حرفه‌ای، ملقمه‌ایست از کلی فیلم. با "مرثیه‌ای برای یک رویا"(Requiem for a Dream ساخته‌ی Darren Aronofsky) شروع میشه، با کلی فیلم هالیوودی ادامه پیدا می‌کنه و با صحنه‌هایی از دفاع مقدس تموم میشه، اما توش رویایی در کار نیست، هرچی هست مرثیه‌ست، برای چی و کی؟ ...... الله اعلم.
این فیلم برای کسانیکه توی فیلم دنبال یه داستان سر راست هستن مناسب نیست، گرچه برای اونهایی که دنبال داستان سر راست نیستن هم نامناسبه. تنها برای یه عده مناسبه، کسانی که دلشون برای خانم هدیه تهرانی تنگ شده و می‌خوان بعد از چند مدت ببیننش. فیلم پُره از close upهای خانم تهرانی، اون هم به شکل های مختلف.
این فیلم نتیجه همکاری دو نفره‌ی كیوان علی محمدی و امیر بنكاره که توی جشنواره فجر پارسال هم فیلم "شبانه‌روز" رو داشتن. البته فیلم شبانه در سال 84 ساخته شده که از قرار معلوم مشکل اکران داشته. اما الحق والانصاف برای ساخت فیلم زحمت زیادی کشیده شده بود ولی حیف که این ره به ترکستان است.
از استقبال تماشاگران حاضر در سینما همین بس که موقع تماشای فیلم، یکی از اون عقب گفت: "خوب شد سه‌شنبه اومدیم"(سه‌شنبه‌ها قیمت بلیط سینما، نیم بهاست) و نکته دیگه اینکه رفقای بنده نیز همین نظر رو داشتن و بعد از اتمام فیلم، برای حسین که ما رو به دیدن فیلم دعوت کرده بود، خط و نشون می‌کشیدن(نپرسید چه خط و نشونی که از گفتنش معذورم).
نتیجه اخلاقی‌ای که میشه از این فیلم گرفت اینکه با قرص X هم میشه با شهدا محشور شد(فیلم رو که ببینید متوجه میشید چی میگم) جوری که ما به این نتیجه رسیدیم که فیلم در ژانر "دفاع‌مقدس" ساخته شده.
در ضمن عنوان این پست هم متعلق به دوست عزیزم "امیرجان" است.
باید به تمام مقلدینم اعلام کنم که "من عدالت را در صادق دیدم".
پاسخحذفالبته این جمله قصار رو نه فقط بدلیل نقد واقعا به جای شما از این فیلم، بلکه بخاطر ذکر نام بنده به عنوان صاحب عنوان، ایراد کردم.
و من ا... التوفیق.